Hoe vertel je, in de 1e zin van een webtekst, het aller- allerbelangrijkste dat je de gebruiker te melden hebt? Doe alsof het huis van de buren in brand staat.
Wat voor content heeft een virtuele flipperkast? Dat vroeg ik me van de week af bij de LAN-party van Sevensteps.
...Omdat het blijkbaar te ingewikkeld was de website zelf een controle te laten uitvoeren, wordt deze actie bij de gebruiker gelegd. Een gebruiker die waarschijnlijk niet rustig glimlachend achter zijn computer zit, maar die met een klacht zit die hem misschien al 's nachts uit zijn slaap hield...
De directeur Marketing en de directeur Communicatie van een groot bedrijf krijgen uitleg over de komende gebruikerstest van hun nieuwe site. Ze kijken naar het ontwerp van de beginpagina en beginnen direct met het hardop lezen van de woorden die ze tegenkomen.
De ontwerper van de gebruikersinterface wordt nu al wanhopig. "Ik wil jullie vragen te focussen op de grote lijn, niet op de details."
Het lijkt of de directeuren spijkers op laag water zoeken. Maar feitelijk hebben ze gelijk. Het zijn niet zomaar lettertjes. De teksten op een site brengen een boodschap over. En zeker zo belangrijk, ze dienen als handvat, als wegwijzer.
Je ontmoet een onbekende en raakt in gesprek. Direct moeten beide gesprekspartners bepalen of ze de ander met 'je' of met 'u' aanspreken. Als die, vaak intuïtieve, keuze eenmaal is gemaakt, moeten ze hem volhouden. Al gebeurt het bij het u-zeggen, als de sfeer verandert van formeel in losjes, nogal eens dat één van de gesprekspartners op een gegeven moment voorstelt: zullen we maar 'je' en 'jij' zeggen?
Nederlands is een taal met een zogeheten 't-v-distinctie': een verschil tussen de jij-vorm (Latijn: tu) en de u-vorm (Latijn: vos). Er zijn talen, en niet de minste (denk aan het Engels), die dit vormverschil niet kennen.